Një shkrim i thellë nga László Krasznahorkai, i përshtatur në shqip nga Artan Muhaxhiri, ofron një reflektim tejet introspektiv mbi vendimet që ndërmarrim në jetë, duke çuar lexuesin në një udhëtim emocional përmes asaj që mbajmë dhe asaj që lëmë pas.
Në këtë tregim artistik, autori përshkruan një dëshirë të çuditshme për të braktisur gjithçka: kodrat, luginat dhe mjediset që janë bërë pjesë e jetës së tij. Duke përmendur elemente si grifshat e kopshteve, pallonjtë dhe priftërinjtë, krijohet një peizazh i plotë i botës së tij të brendshme, një botë që është e mbushur me kujtime të prekshme dhe detaje që tronditin shpirtin.
Autori bën një listë të gjithçkaje që është e rëndësishme për të, nga shikimi i fundit dashurues deri tek rrugët që të drejtojnë drejt qytetit që frymëzon rrëqethje. Ai përshkruan momentet intime të mbrëmjeve në kuzhinë dhe pasionin që ngrihet në muzgun e dendur që bie mbi tokë. Këto janë çaste që përbëjnë esencën e përvojave të tij njerëzore.
E megjithatë, pavarësisht lidhjes së thellë me të gjitha këto, autori përçon idenë se mbase ka ardhur koha për t’u larguar nga e gjithë kjo. Duke parë drejt së ardhmes, ai sugjeron se ka një ndjenjë të fortë që e motivon për t’u përballur me të panjohurën, dhe se tashmë ka parë diçka që po vjen – diçka që përcakton domosdoshmërinë për të mos marrë asgjë me vete nga kjo botë e tij e tanishme.
Ky tregim nuk është thjesht një deklaratë, por një ftesë për reflektim mbi pasigurinë e së ardhmes dhe mbi vlerën e asaj që lëmë pas në kërkimin e një realiteti të ri. Krasznahorkai na sfidon të shqyrtojmë atë që na mban prapa dhe të mos kemi frikë nga çlirimi nga e kaluara për të eksploruar të panjohurën.
