Charles Baudelaire, përkthyer nga Roland Çipa, sjell një rrëfim të ndjerë për natyrën komplekse të ndjenjës së dashurisë dhe reflektimit të brendshëm. Historia nis me shprehjen e hapur të urrejtjes, e cila lidhet me një keqkuptim midis dy njerëzve që kanë kaluar një ditë të gjatë së bashku. Ata kishin premtuar përbashkësinë e mendimeve dhe ndjenjave, një ëndërr e zakonshme, por e paarritshme për shumë njerëz.
Në mbrëmje, çifti u tërhoq për të pushuar në një kafene pranë një bulevardi të ri. Atmosfera aty ishte një përzierje e shkëlqimit dhe luksit, me gazin që ndriçonte muret me bardhësi dhe kornizat e praruara. Dhoma ishte zbukuruar me figura mitologjike dhe skena nga historia. Ndërkaq, përballë kafenesë, një burrë i veshur keqaj, me dy fëmijë, shikonte mrekullisht xhamat e ndritshme të kafenesë me admirim të thellë. Sytë e tyre shprehnin ndjenja unike: babai admironte bukurinë, djali ndjente diferencimin shoqëror, ndërsa më i vogli manifestonte vetëm lumturi të pastër.
Ndërkohë, vështrimet e çiftit ndahen, me të dashurën e tij që shpreh pakënaqësi ndaj pranishmërisë së familjes jashtë kafenesë. Kjo diferencë perceptimi i lë udhëtarët e dashurisë të vetmuar në mendimet e tyre, duke na sjellë një pasqyrim të ndërgjegjshëm të emocionit njerëzor.
